Haunted Mansion - 3 * ONDER CONSTRUCTIE * NIET POSTEN

Oh, appeltaart. Die rotspookjes waren dus kennelijk niet van plan om weg te gaan. Met grote ogen staart Liz ze aan. De ene, dikke, heeft een gigantische wrat op haar kin, en de andere... is zo al lelijk genoeg. Ze walgt van ze. Gatverdamme, wat was dit voor situatie? Oh ja, waren ze maar eerder gekomen, dat was pas lachen geweest. Helaas liggen ze er nu ook nog min of meer naakt bij. Liz' humeur slaat hélemaal om. Gauw begint ze haar kleren aan te trekken als Dermot die haar toegooit, en is net bezig met haar broek als de wezens hem aanvallen D:. Ze slaakt een gil, tast met haar hand om zich heen naar haar toverstok - hebbes - en staat op. Néé, hij is weg! Ze zit opgesloten met die enge monsters! Ze hoort Dermot op de deur bonzen, maar -

"En wat was jij van plan?" vraagt het spook met de uitpuilende wrat, terwijl ze om Liz heen cirkelt.
Liz draait zenuwachtig met haar toverstok in haar hand, en wijst hem op het dunne spook, maar besluit dan dat de dikke geest tóch wat enger is. Maar wat, wat kan ze in godsnaam doen tegen een paar spoken?
"Ik dacht het niet, hè?" giechelt de dunne poeslief, terwijl ze dreigend op Liz afvliegt.

Liz bijt op haar lip en deinst achteruit tot ze de vensterbank tegen zich aan voelt. Wat nu? Ze wil zéker niet bezeten worden door een van deze lieftallige schepsels hier... Ze werpt een blik achterom en neemt dan een besluit. Op hoop van zegen. Ze draait zich om, klimt in de vensterbank, duwt het raam open en springt de regen in. Een moment lang voelt ze zich gewichtsloos, dan begint de zwaartekracht aan haar te trekken. De kriebels in haar buik maken haar helemaal gek, tot ze met een krak op de drassige bodem terechtkomt.
Wacht even, krak? Au! Met een pijnlijk gezicht probeert Liz op te staan, maar het lijkt wel alsof haar been in brand staat. Appeltaart. Kruipen dan maar. Ze sleept haar - gebroken, dacht ze - been achter zich aan, en voelt haar knieen opengaan. Fijn, dat kan er ook nog wel bij. De regen doorweekt haar compleet, en ze hoopt vurig dat er geen zombies achter haar aankomen. Gelukkig komt de voordeur al snel in beeld... Hijgend opent ze de deur en blijft uitgeput op de mat liggen. Waar, o waar zijn haar geliefde lolly's als je ze nodig hebt? D:

Dermot blijft op de deur bonzen en probeert de deur in te beuken, maar die lijkt net versterkt. Met de handen in het haar staat hij voor de deur en besluit dat hij van hier uit er niets aan kan doen. Hij snelt de gang uit, en gaat de trap af, op zoek naar iemand die hem kan helpen. Hij komt de rest tegen en beseft niet hoe vreemd het eruit moet zien dat hij er enkel met een t-shirt en een boxershort staat. Het is hier ook niet echt kalm en rustig, WHAT THE HELL?

"Faith... Jullie moeten helpen! Liz!... Kamer, Op slot!" zegt hij half in paniek en probeert zich te kalmeren , wat niet echt lukt. Faith zelf ziet er ook maar bleekjes uit en de rest is ook niet echt kalmpjes.

"Wat gebeurt er toch in godsnaam? Really, dit is té eng." zegt hij en schudt zijn hoofd.

"Liz zit nog steeds in die kamer en er zitten twee geesten bij..." weet Dermot dan nog wel uit te brengen. Hij kijkt afwachtend naar de rest. Wil er iemand hem helpen? CHAAAAOOOOS ^^

Dermot draait zich om als hij Robertus hoort schreeuwen dat hij LIz heeft gevonden. Ondertussen is Faith (eindelijk :p ) recht en hij neemt haar mee naar waar Bertje zei waar Liz ligt. Ze ligt buiten in de regen -_- Het regent echt zó hard, het is net een douche.

"Liz, Alles goed?" vraagt hij onnodig. Dúh, tuurlijk gaat het niet goed. Haar been ligt er maar in een gekke hoek bij. Hij wordt echt kletsnat, dus ze moeten nu toch maar naar binnen.

Dermot neemt Liz zo voorzichtig mogelijk vast en neemt haar mee naar binnen. Daar legt hij haar voorzichtig neer in de zetel en kijkt Faith aan.

"Kan je haar zo goed helen als mij?"

Oeeeh mégacompliment.

Liz grimast even als Robertus zegt dat er straks wel iemand komt. Fijn, dude xD. Gelukkig komt Dermot er al snel aan - oh, right, die was dus nog in zijn boxershort. Dat had het hele huis inmiddels natuurlijk al gezien, waarom eigenlijk ook niet? Geheimen waren er toch al te veel hier.

"Nee, natuurlijk gaat niet alles goed," zegt Liz met een flauwe glimlach. Bijna heeft ze de neiging om zichzelf voor het hoofd te slaan, maar ze doet dat toch maar niet. Ah, hij tilt haar naar binnen - ja, dat doet wel lichtelijk pijn aan haar been, maar binnen de kortste keren zal dat wel over zijn. Nu stonden ze in elk geval quitte - zij had hem met zijn kapotte buik begeleid, en nu hij haar, met haar gebroken been. Mwhahaha xD.

Een wonderlijk gevoel gaat door haar been als Faith het geneest.
"Dank je wel," glimlacht ze, terwijl ze haar been voorzichtig beweegt en met haar teentjes wiebelt. Weer helemaal genezen, gelukkig.
Met een zucht haalt ze haar doorweekte haar uit haar gezicht en leunt achterover.
"Dus... wat nu?" gaapt ze. Ze vertrouwt het niet helemaal om naar bed te gaan, straks kwamen er weer van die enge spoken...

Dermot kijkt hoe Faith het been van Liz heelt, hij wauw dat hij dat ook eens kon. Hij is alleen maar goed in aanvals- en verdedigingsspreuken, dueleren dus. Ach... ieder zijn specialiteit zeker?^^ Hij glimlacht even als Liz haar voet beweegt, krabt dan even in zijn haar en zucht, het is dan toch allemaal goed gekomen.

"Euh, ik laat jullie even alleen, ik moet even iets gaan doen." zegt hij met een ^^-face en loopt naar zijn kamer waar hij zijn jeans aantrekt. Hij stapt even naar de badkamer en legt ook zijn haar even goed, de stomme regen heeft het helemaal naar de vaantjes geholpen! Daarna gaat hij terug naar beneden waar Robrecht hem één of ander vod geeft om aan te trekken. Bertje is ook weer bezig met een paar zeer vreemde en rare anti-spook dingen te doen. Wat is die kerel toch een beetje bizar...

Dermot gaat akkoord met Amy, maar trekt het uiteindelijk toch aan, hopelijk komen er geen vlekken op zijn kleren, want dan mag hij betalen hoor!

Boys and girls of every age, wouldn't you like to see something strange?

Amy zit een tikje chagrijnig in de zetel, compleet bemodderd, vies en met dat stomme, STOMME vod van Robertus aan, voor zich uit te staren. Ze hóópt maar voor Robertus dat het werkt. ¬¬ Want IEUW, ze is net een zwerver! Wat is spookjagen een leuke baan. ~

Come with us, and you will see, this, our town of Halloween

Robertus kijkt tevreden toe hoe Dermot ook de vodden aantrekt. Hij kijkt op bij Jack.
"Volgens de originele Halloween traditie verkleedden de mensen zich tot enge monsters, of in ieder geval minder aantrekkelijk, om de geesten af te schrikken. Je kan het maar beter aandoen, of wil je nogmaals bezeten worden?"
Hij kijkt even rond, loopt voorzichtig de hal in en roept Madison.
"Kom je? Ik ga de woonkamer afsluiten, tot de Wereldwisseling afgelopen is."
Hij loopt weer terug, niet wachtend op Maddie, en kijkt rond.

"Zo," zegt hij, nadat hij de kaarsjes in de pompoenen heeft aangestoken. "Is iedereen er?"
"Nee, wacht! Finn is er nog niet!" roept Amy, lichtelijk in paniek opkijkend. Hey, ja, inderdaad, Finn is er nog niet - het was Robertus nog niet eens opgevallen. Maar wacht, dan is Lily er ook niet- en inderdaad, Lily is afwezig. Hij drukt Amy weer terug in haar zetel als ze op staat om Finn te zoeken.
"Wacht," zegt hij. "Het is nu te gevaarlijk om terug te gaan."
"Maar Finn-"
"Wacht."

Close your eyes, the bad things are gone then.

Finn trekt, met een kleine kreun, zijn ogen open en ziet alles voor zich draaien in een wazige warboel.
Hij grijpt naar zijn hoofd, dat met pijnlijke bonzen zich laat voelen alsof zijn hoofd elk moment kan ontploffen.
Iedere seconde dat voorbij glijdt, voelt Finn meer en meer zijn spieren die schreeuwen van de pijn.
Hij sluit zijn ogen, slikt en probeert ze wanhopig weer opentrekken terwijl hij de mufheid van de kamer begint in zich op te nemen.
Langzaamaan begint het besef weer terug te komen.
Hij haalt diep adem, sleept zich met moeite over de vloer en trekt bleek als hij een andere gedaante slap op de grond ziet liggen.
Met kleine angstoogjes probeert hij te onderscheiden of het iemand is dat hij kent, en wie het is.
Bruin kort haar, een streep gestold bloed op de slaap, een rode t-shirt met hier en daar zwarte strepen dat wijst op het feit dat ze door de kamer is gesleept, en een broek die scheuren vertoont.
'Lily?!' Komt er schor uit zijn keel, en hij onderdrukt een hoest nadat er eindelijk nog eens grondig lucht uit zijn longen kwam.
Wanhopig sleept hij zich naar haar toe, draait ze met enige moeite om om dan met een ongelovig gezicht naar haar te staren.
Ze is toch niet...?
Vluchtig laat hij zijn blik door de donkere kamer gaan, waar hier en daar luchtgaten een straaltje maanlicht door laten.

Stom huis, stomme geesten...

Lily ligt levensloos op de grond en ademt zwakjes. Langzaam beginnen er geluiden door te dringen tot haar en ze hoort iets of iemand over de grond slepen. Haar hoofd begint te bonzen en het voelt alsof er twintigduizend messen in haar lijf gestoken worden.
'Lily?!' Hoort ze iemand schor zeggen, maar ze vindt niet meteen de kracht om op te kijken of laat staan te antwoorden. Ze laat zich daarom suf liggen en hoort de persoon in kwestie dichter kruipen en voelt hoe ze met enige moeite omgedraait wordt, ze probeert mee te werken maar haar lichaam wil nog niet mee.

Met een pijnlijk gezicht trekt ze, met heel veel moeite, haar ogen open en kijkt op naar degene waartegen ze ligt. Ze glimlacht moeizaam als ze het blonde haar van Finn herkent. "Finn..." Fluistert ze zachtjes, om te laten merken dat ze wakker is.
Ze hoest door het stof dat rijkelijk aanwezig is in de kamer waar ze zich bevinden. Ze sluit haar ogen voor een paar seconden en ademt diep in. Ze tast even naar haar hoofd en voelt een plakkerige boel aan haar slaap, ze hoeft dan ook niet ver na te denken om te weten dat het bloed is en dat die klap waarschijnlijk het bonzen in haar hoofd veroorzaakt.

Ze kijkt op naar Finn en grijpt zijn arm terwijl ze zich lichtjes overeind sleurt. "Wat is er gebeurt? Waar zijn we?" Vraagt ze lichtjes ongerust. Het laatste dat ze wist was dat ze in de woonkamer zat en dan werd het in haar geheugen helemaal zwart tot nu.

Don't worry, it will be allright. ...Right?

Finn kijkt gespannen naar Lily, die niets van leven laat blijken, en probeert zijn tranen te verbijten.
God, wees alsjeblief niet dood...
Hij trekt even een pijnlijk gezicht, als hij zich meer rechtop probeert te zetten en hij gaat met een hand door Lily's haar.
Met zijn blik opgericht, probeert hij de ruimte meer te onderscheiden terwijl hij diep adem haalt om kalm te blijven.
Hij meent vaag vormen te onderscheiden van stoelen, tafels, kasten, een stapel boeken en een chaos van dozen, maar dat laatste weet hij niet zeker.
Hij laat zijn blik dan langs Lily gaan, ziet een porseleinen pop liggen waar de verf half van afgebladderd is en er nu een mistroostige glimlach op de pop haar gezicht is.
Finn staart er even naar- Zijn er hier ooit kinderen geweest? Finn kan zijn ogen niet geloven- tot zijn aandacht door Lily wordt getrokken.
"Finn..."
Hij glimlacht opgelucht, probeert een geruststellende glimlach boven te halen- niet dat het echt lukt- en hij kijkt haar zwijgend aan.
"Wat is er gebeurt? Waar zijn we?"
'...Ik herinner me enkel een schrille lach, en voor ik kon omkijken had ik een klap op mijn achterhoofd.' Antwoordt hij, met trillende stem.
Hij laat zijn hand even naar zijn kruin gaan, waar hij een plakkerige boel ontdekt.
Ook hij was niet gespaard gebleven.
'Ik weet niet waar we zijn.' Vervolgt hij, op fluistertoon. 'Het lijkt op een of andere opslagkamer van oude spullen.'
Finn heft zijn hoofd op als hij vaag in de verte, de gigantische klok hoort galmen vanuit de gang, dat aangeeft dat het twee uur is, aangezien de klok twee keer van zich laat horen.
Hij trekt grote ogen, gaat meer boven Lily hangen en kijkt angstig afwachtend in het rond als er een felle wind ontstaat.
Finn gilt het net niet uit, jammert en sluit paniekerig zijn ogen als een wirwar van geesten zich door de ruimte baden terwijl ze hysterisch gillen, lachen of verschrikkelijke dingen roepen om dan in het niets te verdwijnen.

Lily wrijft even over haar hoofd en trekt een pijnlijk gezicht. "God, men hoofd..." Mompelt ze en sluit haar ogen even.
'...Ik herinner me enkel een schrille lach, en voor ik kon omkijken had ik een klap op mijn achterhoofd.' Hoort ze Finn zeggen en ze kijkt op naar hem. "Ik weet zelfs niets meer van een mep..." Mompelt ze en slikt.
Ze kijkt rond en knikt lichtjes als ze Finn hoort zeggen: 'Ik weet niet waar we zijn. Het lijkt op een of andere opslagkamer van oude spullen.' Ze kijkt naar een stapel dozen links van haar en trekt een gezicht. "Daar ziet het wel naar uit..." Stemt ze met hem in.

Ze kijkt op als, net als Finn, een klok hoort galmen. "Spokenuur is voorbij." Zegt ze en haar woorden zijn nog niet koud als er een felle wind door de kieren van de kamer gaat en er spoken door de kamer beginnen te zweven. Ze gilt het uit en verbergt zich tegen Finn aan. Ze grijpt hem vast bij zijn trui en weigert op te kijken tot alle spoken weg zijn.

Uiteindelijk waagt ze het weer van haar hoofd op te tillen en merkt dat de spoken verdwenen zijn. Ze kijkt op naar Finn. "Wat moeten we nu aanvangen?" Vraagt ze met een paniekerige ondertoon. "Wat als wij de volgende zijn die moeten sterven?!" Ze krabbelt overeind en begint op de deur te bonken. "We moeten hieruit!" Roept ze om naar Finn.
Ja, Lily begint een beetje te panikeren.