Het Epiloog

HM – 20 jaar later.

Geschreven uit verveling, meligheid en huiswerkontduiking. Een kleine vervolg op de nog niet geëindigde RPG, met kleine parodieën en elementen uit komische onderonsjes. Omdat HM gewoon te hip is ♥ Enjoy ^^

Les memoires d’Anne
Hallo. Mijn naam is Anne. Anne Rexia Janszoon, de enige dochter van Faith en Robertus Janszoon. Mijn ouders zijn gek. Punt. Vader is aardig gek, op te veel vlakken, maar moeder kan er ook wat van.

20 jaar geleden schreven zij en een paar andere stommelingen zich in voor Haunted Mansion, omdat je daar ping-ping mee kon verdienen, of het was spannend, ofzo. Hoe dan ook, het was stóm. Als er één voordeel aan zit, dan is het het feit dat als vader en moeder zich nooit in hadden geschreven, ik er nooit was geweest – hoewel het niet helemaal zeker is of dat wel een voordeel is.

Ik heb mijn ouders ontelbare keren gevraagd me een gedetailleerd verslag te brengen over wat er allemaal precies is gebeurd. Soms huiveren ze en weigeren ze ronduit, soms draaien ze eromheen, en andere keren sust moeder me met de smoes dat dat een lang verhaal is en voor later. Ome Jack daarentegen is wel erg spraakzaam, waar ik ongeveer 3 jaar geleden achter kwam. Het intrigeerde me wel, en vandaar dat ik nu een soort epiloog schrijf.

Moeder vond dat ze een band had opgebouwd met de rest van de deelnemers, en achtte het belangrijk dat we in contact bleven met ze. Elk jaar organiseert ze een groot feest, een bijeenkomst, een dinertje of een barbecue waarbij iedereen samenkomt, en als het haar lukt geeft ze er twee per jaar. Ze noemt ons dan lachend de grote HM-familie. Maar je wil toch niks beginnen met familie?

Oh, dat brengt me op het eerste gezinnetje. Amy, Finn en Lily. Finn heeft na het verlaten van het huis eíndelijk kunnen kiezen. Hij heeft Amy aan de kant gezet voor Lily. Een maand later kwam Amy erachter dat ze zwanger was. Te trots om Finn nog terug te vragen, zat ze de zwangerschap uit, maar overleed bij de bevalling. Finn en Lily namen – in Lily’s geval schoorvoetend – de voogdij op zich van haar drieling. Twee jongens en een meisje; Daisy, volgens Finn een exacte kopie van Amy – volgens Lily een net iets té exacte kopie – en een ontzettende trut. Een jaar ouder dan ik, maar voelt zich de koningin te baas. Ik weet nog dat ze een keer mijn Barbies geamputeerd had omdat ze boos was. Dan heb je John: een best aardige jongen, met Amy’s gitzwarte haar, maar wát een mietje, zeg. Het is een ongelooflijke zwijmelaar, die heel de dag zweeft op roze snoepwolkjes. Volgens mij valt hij niet op meisjes. En dan is er Beau, die, verrassend genoeg, Finns haarkleur geërfd heeft. En oh my god, Beau is cúte! Maar hij heeft al iets met één of ander viswijf. Wacht maar. Ik vermoord haar nog wel.

Dan hebben we nog Gordon Edwards. Tragisch hoor. Hij kwam er een jaar of 6 achter dat vader zijn broer vermoord had, en de Imperius vond hij geen smoes. Vastberaden ging hij vader inrekenen. Maar op weg naar het Ministerie viel hij op het spoor op het Dreuzelmetrostation, en werd overreden door een metro. Dreuzelagenten zijn echt een stel randdebielen. Op een middag kwamen ze bij ons aankloppen met een foto van zijn ingewanden, of we hem even konden identificeren. “Oh, ik ken die maag! Da’s Gordon Edwards!” Hoe ze hem wél hebben kunnen identificeren? Ze vonden zijn hoofd een paar stations verder.

Dan is er nog Melody en Martin. Ik snap niet waarom Melody niet gewoon bij hem weggaat, ze irriteert zich zelf nog meer aan hem dan de rest! Ze heeft al zo veel manieren geprobeerd om van hem af te komen, maar hij is net zo hardnekkig als beenhaar. Misschien moet ze hem proberen te laseren. Zelfs haar affaire met vader werkte niet!

Dat brengt me bij het grootste drama. Elizabeth en Dermot hielden het zo’n jaartje met elkaar uit na het verlaten van The Mansion. Liz moest hem 8 keer met een ander betrappen voor ze het definitief uitmaakte. Toen zette David een stap; hij wist het op de één of andere manier de volgende dag al, en het kostte hem slechts een bos bloemen en wat geslijm om de heartbroken Liz voor zich te winnen. Ze zijn een jaartje of 10 alweer getrouwd, en alles is rustig tot nu toe.

Dermot begaf zich met plezier weer in het vrijgezellenleven na zijn breuk met Liz. Én in moeder. 3 jaar geleden betrapte vader hen, en ze hebben een halfjaar apart geleefd. Uiteindelijk heeft vader het haar gegeven, maar lag een jaar later met Melody in bed. Toen heeft moeder een scheiding aangevraagd, en de dag dat ze bij Dermot in wilde trekken is hij overleden aan een SOA. Verrassend genoeg bleek moeder dezelfde SOA te hebben toen ze zich na liet kijken. Ze heeft zich laten behandelen, en is volledig genezen.

Vader heeft net iets minder dan een jaar geleden zijn trouw gezworen aan Catherine, de geest die hij in The Mansion ontmoette. Ze is heel aardig, en ze lijken echt gelukkig met elkaar, maar je kan míj niet wijsmaken dat ze een goed seksleven hebben, iets wat Cathy daarentegen wel beweert. Verschríkkelijk als ze met mij een meidenpraatje probeert te houden, en me op het hart drukt dat wurgsex helemaal niet zo erg is als het lijkt. Gatver.

Jack en Maddie zijn eigenlijk de enige die een normaal leventje hebben geleid na The Mansion. Nu al bijna 19 jaar getrouwd, maar geen kinderen; Jack wil absolúút geen kinderen. Van tante Maddie weet ik het eigenlijk niet… Maar ze lijkt geen bezwaar te hebben.

Volgende week is moeders jaarlijkse HM-feestje. God, help me.

TAH END.