Ja

Robertus kijkt Madison indringend aan.
“Alsjeblieft?”
Madison kijkt hem half geamuseerd, half geïrriteerd aan.
“Je hebt echt niks aan mij hoor,” zucht ze. Robertus kijkt haar smekend aan.
“Je hoeft alleen maar in de buurt te zijn. Standby te staan.”
Madison draait haar blik weg en kijkt twijfelend naar de muur. Eigenlijk wil ze nu weigeren, met de smoes dat ze die avond zelf wat te doen heeft, maar het probleem is dat ze dat niet heeft. Liegen?
“Fine. Ik ben beneden.”
Ze haalt haar schouders op en ploft op de bank. Robertus valt nog net niet op zijn knieën.
“Dank je, dank je dank je dank je!” verzucht hij opgelucht. Hij gooit dankbaar zijn handen in de lucht en verlaat de kamer. Maddie rolt met haar ogen.

“Zeg nou wat er ihiiis,” dringt Faith lachend aan. Robertus stoot een zenuwachtig lachje uit, maar geeft geen antwoord. God, wat is hij nerveus, z’n handen plakken ervan. Faith fronst, nog steeds lief glimlachend, dit feit ook opgemerkt hebbende.
“Robertus, lieverd, wat is er nou aan de hand?”
“D-dat zie je zo wel, volg me nou maar,” antwoordt hij, ietsjes harder aan haar hand trekken, als een ongeduldig kind op de kermis. Hij duwt voorzichtig de deur open van de slaapkamer, en onthult schemerlicht, een gedekt tafeltje en een handjevol kaarsjes. Faith slaat een hand voor haar mond.
“Aww, Robertus, wat lief!” zegt ze glimlachend. Ze vliegt hem om de hals en drukt een kus op zijn lippen. Glimlachend, maar nog steeds bloednerveus trekt hij een stoel voor haar naar achteren en gaat tegenover haar zitten. Met trillende handjes haalt hij de deksel van het bord, en schept op. Faith legt kalm haar hand op de zijne om het van hem over te nemen.
“Rustig, ik doe het wel,” zegt ze, half lachend. Robertus laat braafjes de opscheplepel los en legt zijn handen op zijn schoot. Vervloekte ondingen, houd toch eens op met trillen. Om toch nog wat te doen te hebben, trekt hij de elvenwijnfles open en schenkt in. In zijn trillerige onhandigheid morst hij een flinke scheut.
“Oh, sh*t, sorry, i-ik-“
Hij tast onhandig naar iets in het wild om mee te deppen. Faith staat vlug op en haalt een handdoek uit de badkamer, de wijn vrolijk neuriënd opdeppend. Als er alleen nog maar een rode vlek op het tafelkleed te zien is, richt ze haar staf ernaar en mompelt “Hygiëna!” Met een kop roder dan de wijn gaat Robertus weer zitten.

Tijdens en na het eten zit hij de hele tijd met één hand in zijn zak, nerveus met het ding spelend. Hij draait het tussen zijn vingers, haalt het er af en toe uit, maar nooit boven tafel, zodat Faith het niet ziet, stopt het weer terug. Faith, zich wel van iets, maar geen kwaad bewust, kijkt hem af en toe met een kleine frons aan, in een poging zijn gedachtes te lezen, terwijl ze met een lieve glimlach doorpraat over koetjes en kalfjes.
”Nu? Nu? Straks? Of nu?”
In, uit, in, uit. Zenuwachtig blijft Robertus met het ding spelen. In, uit, in, uit, ”SHIT!”
- klinglingling –
Bij het horen van het gerinkel staat Faith op om wat het dan ook is dat viel op te rapen. Robertus springt haastig op.
“NEE! N-nee, wacht, ik doe het wel,” brengt hij er hakkelend tegenin. Faith, al gebukt staande, recht haar rug weer, kijkt hem vragend aan.
“Is er iets?” vraagt ze hem bezorgd.
“I-ik, nee, niets, niets! Blijf waar je staat,” mompelt Robertus. Hij laat zich op zijn knieën vallen, opzoek naar het glimmende ronde ding op de grond.

Als hij het na ongeveer een minuut eindelijk onder het bed gevonden heeft, staat hij op. Hij gaat voor Faith staan, maar durft haar niet aan te kijken.
“F-Faith, i-ik-“
God, hij kan het niet, hij kan het niet, hij kan het niet- wat als ze nee zegt?
“W-wil-“
God, hij krijgt straks een paniekaanval, hij weet het zeker, zeker! Voorzichtig zakt hij door zijn knieën, en kijkt eindelijk, al zijn moed bijeenschrapend naar haar op. Hij houdt zijn hand op en opent hem, de ring tonend.
“Wil je met me trouwen?”

Faiths ogen worden groot van ongeloof. Haar ogen rollen naar achteren, en met een doffe plof valt ze op de grond. Robertus slaakt onwillekeurig een geschrokken kreetje. Is dat een ‘nee’? Sh*t, hij moet iets doen, hij moet iets doen oh god WAT MOET HIJ DOEN? Hij staat haastig op, pakt het glas water van het nachtkastje, knielt weer bij Faith en ondersteunt haar nek als hij haar hoofd een stukje optilt. Trillerig zet hij het glas aan haar lippen, maar de halve inhoud morst hij over haar gezicht.
”Shit shit shit!”
Hij raakt in paniek, maar voelt dan Madisons hand op zijn schouder, die zodra ze een harde klap hoorde naar boven kwam. Ze duwt hem zachtjes weg. Zonder verder nog een woord te zeggen, springt Robertus op en rent naar de badkamer – hij bereikt de WC-pot nog net op tijd.

Al het eten, met zorg klaargemaakt, komt er in ongeveer 8 keer uit. Zwetend van de zenuwen hangt hij boven de pot, zijn vingers krampachtig om de randen geklemd. Hij heeft het verprutst, hij heeft het helemaal verprutst. Hij wist het wel. Hij voelt zich rot. Hij voelt twee zachte handen op zijn schouder, en gaat er vanuit dat het Madison is, totdat een stem zachtjes “Och, lieverd toch…” fluistert. Faith knielt achter hem, legt een arm om zijn middel en aait met haar vrije hand zachtjes over zijn hoofdje, terwijl Robertus voor de 9e keer overgeeft. Ze legt zachtjes haar hoofd op zijn schouder, hij voelt haar haar in zijn nek kriebelen. Ze glimlacht, vertederd door het feit dat zijn hele lichaam in de stress schiet alleen maar voor haar.
“Ja,” fluistert ze. “Ik wil.”