Haunted Mansion - 3 * ONDER CONSTRUCTIE * NIET POSTEN

Dermot kijkt Faith aan en glimlacht als die zegt dat hij maar moet roepen en ze staat er. Oeh, dat vind hij nu eens leuk aan bezorgde types^^ Hij knikt als ze zegt dat hij moet uitrusten en kijkt daarna terug naar Liz, die hem de meest random vraag stelt.

"Well... ik werk op het ministerie als security." zegt hij en verwacht al een antwoord als: "Wow security... Ik hou van mannen in kostuum, let's do it!"
Eigenlijk is het nog wel een chill werkje, er is niet altijd veel tumult, het gebeurt wel natuurlijk maar het is niet zo dat er om de vijd minuten een aanslag wordt gepleegd...

"En daarnaast ga ik wel heel graag uit enzo, maarja, dat gaat nu niet..." zegt hij met een knikje naar zijn buik. K*tzombie...

"En jij?" vraagt hij dan maar.

Plots hoort hij voetstappen boven zich... in de kamer boven hem loopt iemand rond. Het zijn kleine voetstappen, een kind? Is er wel een kamer boven hem?
Dermot kijkt omhoog als hij nog altijd iemand hoort rondlopen. Alright, dit is wel eng.

Lily glimlacht als ze een zoen krijgt op haar wang. Ze kijkt even opzij en wrijft even over zijn been. Ze grijnst lichtjes en kijkt eventjes naar Amy. Die heeft ondertussen een zuur gezicht gekregen en Lily kijkt haar even onschuldig aan. 'Waaaat? Ik ben heus niet met Finn samen... OF TOCH WEL!' Nog net kan ze zich ervan weerhouden het in Amy's gezicht te schreeuwen. Ze zucht haast gelukzalig en glimlacht veelbetekenend.

Ze kijkt even naar Jacky die zich in een hoekje te slapen legt. Ze kijkt even vertederd naar Jacky. Wat een lieve puppy! ^^ Lily zucht lichtjes en wendt dan haar blik af. Ze staart even naar de tafel en luistert half naar het gesprek tussen Finn en Amy over ene Jake McCain.

Ooc: Lame... Maar kwilde Lily even laten leven.

Finnerd.

"Jake McCain? ... Wie?"
Finn forceert een hysterische wenkbrauwwiebel en kijkt haar geamuseerd aan.
'Herinner je hem weer?' Vraagt hij, terwijl hij zijn lach probeert te smoren.
Dit is funny! >D
'Hoezo?'
'Ah gewoon...' Antwoordt hij, nochalant, terwijl hij chocomelk inschenkt.
'Het was mij ten tijde...Opgevallen.' Vervolgt hij luchtig, en kijkt haar veelbetekend aan.
Hij probeert zich in te houden, kan het toch niet laten, springt recht, wijst overdreven naar Amy en gilt haast- ik zeg haast- naar haar: WAHAHA, Screw you Amy, IK HAD JE GOED TE GRAZEN TOEN!'
Finn proest het hysterisch uit, geeft haar een tik tegen het voorhoofd en rent evil lachend de kamer uit.

off: Rofl, Finn heeft een zwak moment. xDDD

Ooohh, als security. Liz grijnst eventjes. Die mannen op het Ministerie zagen er niet ál te verkeerd uit. Neeeuh, Liz valt niet op leuke mannen in pakken. Welke meid zou zoiets nou doen? xD
"Oeh, spannend," zegt ze met een knipoogje. "Tja, uitgaan, dat doen de meeste mensen van onze leeftijd wel." Ze grinnikt eventjes en drinkt haar glas thee leeg.

"Mmm," mompelt ze. "Ik heb eigenlijk al allerlei dingen gedaan tot nu toe, simpele baantjes in winkels om geld te verdienen, en momenteel studeer ik kunst in Dreuzelwereld." Ze glimlacht even. "Het is gewoon fascinerend hoe die mensen denken... En hierna wil ik een opleiding tot Heler gaan doen. Ik ben door die kunst in aanraking gekomen met het St. Holisto, en het lijkt me geweldig om mensen zo te kunnen helpen, net zoals Faith dat doet." Ze zwijgt even.
"En het biedt wat meer uitdaging, denk ik," voegt ze er glimlachend aan toe. Tsja, ze moet wel even haar Ravenklauwreputatie nog waar gaan maken, hè. xD

Ze kijkt even vertederd naar hem - hij ligt daar zo lievig, ook al is 'ie ziek - als ze ineens getrippel hoort, op de verdieping boven hen. Aan Dermots reactie te zien hoort hij het ook.
"Wat is dat?" fluistert ze zacht. Onwillekeurig gaat ze wat meer in de richting van Dermot. "Het klinkt als... een kindje?"

Finnerd, zwemmend in chocomelk.

Finn rent hysterisch door, ligt strijk als hij Amy hoort afkomen op haar hakjes- Hoe kan ze daar in godsnaam op lopen?- en hij hoopt dat ze er gauw ligt.
Hij wil net de gang indraaien, als hij wordt gevloerd, neerknalt op de grond, een 'Humpf' laat ontsnappen en even een pijnlijk gezicht trekt.
Hij laat zijn blik, ontzet, omdraaien en krijgt de volle glas van chocomelk over zijn hoofd gegoten.
NOOOOZ, I'M MELTING!
"Stommerd! PUH!"
Finn kijkt verbluft op naar haar, likt enige chocomelk weg terwijl dat vrolijk over zijn gezicht drupt, en moet lachen als hij merkt dat Amy niet meer bijkomt.
'Je bent zelf een stommerd!'
Hij schudt met zijn hoofd, waardoor de chocomelk in het rond vliegt.

Dermot luistert naar Liz als die al haar baantjes aan het uitleggen is... én haar studies, iemand hier is een bezige bij zeg^^ Hij glimlacht als ze maar door blijft ratelen wat ze al heeft gedaan en wat ze aan het studeren is. Hij knikt als ze zegt dat het een uitdaging is en kijkt dan weer terug naar het plafond als hij het getrippel hoort.

"Oh shut up..." mompelt Dermot als Liz zegt dat het een kindje is. Spook of niet, hij háát kinderen. En hij heeft zo'n gevoel dat hij spookkinderen nóg meer haat. Kinderen stinken huilen en zorgen er alleen maar voor dat je geen geld meer over houdt, net als honden.

"Waarschijnlijk gewoon muizen." zegt hij zo overtuigend mogelijk en blijft toch naar het plafond staren. Het geluid stopt ineens en hij haalt zijn schouders op. Hij gaat terug goed op zijn rug liggen en grijnst naar Liz.

"Zie je wel, niets om bang voor te zijn." zegt hij, en negeert het feit dat zijn hart ook wel iets sneller was gaan slaan.

Even blijft hij gewoon op zijn rug liggen en zit wat te dromen, dan beseft hij dat hij stil is en grijnst. Hij neemt zijn wand uit zijn broekzak en sommeert een stuk perkament en een veer. Zonder dat Liz het kan zien schrijft hij een briefje voor haar. Daarna plooit hij het dubbel en daarna nóg eens en geeft dat aan haar.

Briefje

"Je mag dit pas opendoen als je alleen bent." zegt hij met een grijns. En dat móet ze hoor! anders wordt Dermot boos! Dit is één van de hoe-versier-ik-een-chick-in-1-stap trucjes, it wíll work.

Liz glimlacht weinig overtuigd als Dermot zegt dat het vast muizen zijn.
"Het zou kunnen," mompelt ze bedenkelijk. "Maar ik ben toch bang voor iets anders..." Zoals... minizombies, vampiertjes en andere dodende schepseltjes :').

Ze grimast even en staart afwezig uit het raam. Het is niet meer zulk goed weer als eerder vanochtend. Het is begonnen te regenen en de wind slaat heftig door de bomen. Liz kijkt verrast op als haar ineens een briefje in de hand wordt gedrukt door Dermot. Oeh, spannend... Haar fantasieen vliegen gelijk alle kanten op, want Liz is nu eenmaal een romantische ziel xD. Maar ze is ook een zéér nieuwsgierig persoontje, dus of ze zo lang kan wachten...

Ze kijkt even naar hem, en voelt een lichtroze blos op haar wangen. Nope. Ze houdt het niet langer uit. Ze zoekt eventjes naar een excuus om de kamer uit te gaan, als ze haar theeglas in haar handen voelt. Oeh, idee. "Zo terug, even een nieuw glas thee halen," glimlacht ze.

Eenmaal op de gang vouwt ze het papiertje snel open. Aaawwww. Huuuuugeeee aaaaawwwww. Mijn god, wat schattig... dan werd het wel érg moeilijk om daaraan te weerstaan, ze dacht niet dat het haar zou lukken. Met een soort permanente glimlach loopt ze naar de keuken, vult haar glas opnieuw met thee en merkt Finn en Amy niet eens op.

Robertus

Robertus staart peinzend voor zich uit, lichtelijk onderuitgezakt in de grote, rijkbewerkte zetel, zijn vingers ineen gevlochten en een diepe, haast permanente frons op zijn voorhoofd. Hij kijkt het gezelschap even rond, en ziet Faith, redelijk gespannen. Ineens was het geestenparadijs niet meer zo aantrekkelijk voor Robertus. Vier daagjes geleden zou hij eindelijk uit het moordoord vertrekken, was hij er zeker van dat hij - en eigenlijk vooral Faith - eindelijk veilig was - nou ja, veiliger dan ín het huis -, dan zou hij haar thusi uitgenodigd hebben en nog lang en gelukkig leven, maar neee. Spookhuis moest daar een stokje voor steken. Zijn vinger glijdt even over het verband om zijn arm. Misschien was het onderzoeken van de slagerszolder niet zo'n slim plan geweest. Ook al was hij úíterst interessant geweest. Het werd wat minder toen de slagersmessen ineens in de rondte begonnen te vliegen. [/Gen heeft te veel inspiratie]

Hij schraapt zijn keel en gaat wat rechter zitten.
"We hebben allemaal wel gemerkt," zegt hij dan, na een lange poos nog zwijgen en zorgvuldig zijn worden kiezend. "dat het vertrek uit het huis niet helemaal "volgens plan" gaat."
Hij laat zijn blik weer langs de rest glijden.
"We hebben bijna alles al geprobeerd," vervolgt hij, hoewel vrij onnodig. "Maar wat gaan we nu doen?"[/color]

Dermot ijsbeert in de woonkamer waar iedereen zit, voor "de vergadering". Ze kunnen hier niet weg... Hij had er zó naar uitgekeken om eindelijk nog eens de buitenwereld te kunnen zien, om nog eens tot een stuk in de nacht uit te gaan, te drinken, meisjes te versieren... Maar nee, dat zal voor later zijn.

De laatste week verliep voor het meeste van de tijd in mineur voor hem, zijn buik genas trager dan gedacht. De nacht toen hij het briefje had geschreven voor Liz was hij inderdaad enkel maar een knuffelbeer, terwijl hij wel iets meer had willen doen... Het was eigenlijk zijn eerste échte romantische nacht óoit. Pas sinds vorige nacht was hij de oude. Waarschijnlijk denkt Liz dat ze nu "samen zijn" ofzo, maar voor hem betekent het maar weinig. Ondertussen heeft hij iedereen al wat beter leren kennen en eigenlijk heeft hij maar met één iemand problemen, en dat is Finn. Finn is gewoon een zak, punt. Hij kan het gewoon niet met hem vinden, dat hebben een paar ruzies van vorige week wel bewezen.

Anyway, Dermot ijsbeert dus door de kamer terwijl hij naar Robrecht luistert. Die kerel kan zo plechtig doen... Ach, het is wel een vriendelijke kerel, wel een rare...

"Ja... Wat kunnen we anders doen dan gewoon hier verder leven?" merkt hij spottend op en blijft stil staan.

"Zolang er niemand vermoord gaat of opgegeten wordt is het hier toch fijn, niet?" gaat hij sarcastisch verder.

Dermot is gewoon pissed off en dan begint hij nu eenmaal sarcastisch te doen. Hij had nu thuis kunnen zitten... Maar nu zit hij hier opgesloten in die kl*tehuis.

Lily bijt vertwijfelt op haar lip. Ze sluit haar ogen voor een paar seconden en kijkt dan opzij naar Finn die naast haar zit. Ze neemt zijn hand eventjes vast.

'IK WIL HIER UIT!' Gilt het in haar gedachten. Ze was zo blij geweest dat ze de twee weken overleeft had, dat ze buiten kon, weer naar haar nicht. Maar daar had het huis anders over beslist.
Ze kijkt de groep eventjes rond, ze had ondertussen een sterke band gevormd met een aantal mensen in dit huis. Wel nog steeds niet met Amy. Dat gaat gewoon nooit goed komen tussen hen beiden. Vooral niet sinds Amy het van haar en Finn wist.

Ze kijkt op als Robertus de stilte verbreekt en vraagt wat ze nu gaan doen. Dermot reageert daar al vrij sarcastisch op en Lily rolt haar ogen. "Dermot, doe normaal. Met die geweldige reactie van jou komen we ook niet verder." Reageert ze terug.
Ze kijkt op naar Robertus. "En wat kunnen we doen? We raken niet uit het huis en tot Abott besluit ons te helpen, zullen we er ook niet uitraken." Zegt ze in het algemeen. "Leuk of niet, we zitten hier vast."

Liz zit in kleermakerszit op de grond, vlakbij de open haard. Afwezig sabbelt ze op een lolly, starend naar de dansende vlammen, terwijl ze met een half oor meeluistert naar wat er gezegd wordt.

Ja, ze zaten hier nu al ruim twee weken, en ja, Liz werd er ook gek van. Ze was reuze blij toen de limiet eindelijk bereikt was, en ze dacht het huis veilig te mogen verlaten - toen dat dus niet zo bleek te zijn. Intussen was ze zo'n beetje paranoia geworden van alle bijna-monsterlijke verschijningen. Ja, deze ervaring zou haar wel lang bijblijven...

Ze kijkt eventjes om zich heen naar de andere mensen, en ze glimlacht als ze Dermot ziet. Wel erg vreemd, maar op de een of andere manier voelde ze zich enigszins tot hem aangetrokken, en hij kennelijk ook tot haar... Al wist ze ergens diep in haar hart wel dat het waarschijnlijk niet meant to be was. Zo'n knappe jongen als hij zou toch niet lang bij haar blijven, denkt ze spijtig. Desondanks kan ze de kriebels in haar maag niet negeren als ze hem ziet, eigenlijk laat ze ze zelfs toe, omdat ze het zo'n fijn gevoel vindt. 't Was toch allemaal waarschijnljik maar te mooi om waar te zijn [Pessimistische Liz xD]... maar ze zou wel meer nachten willen beleven zoals die ene.

"Ik weet niet wat we moeten doen," zucht ze. "Zijn er manieren om hier weg te komen? Ik denk dat we uberhaupt al van geluk mogen spreken als we veilig weg zijn... Laat dat geld dan ook maar zitten. Het lijkt wel bloedgeld, ofzo, al die anderen die gestorven zijn...
We zitten hier inderdaad vast. Het lijkt wel een beetje op dat Dreuzelprogramma, de Gouden Kooi," grinnikt ze wat zachter. Hey, nooit humor vergeten in een waardeloze situatie, he? ^^

Dermot kijkt even met opgetrokken wenkbrauwen naar Lily als die tegen hem begint te zeggen dat hij zijn mond moet houden, daar kwam haar opmerking nu eenmaal op neer. Hij gromt even iets onverstaanbaars en ploft daarna naast Liz neer voor de open haard en kijkt dan even naar de grond. Pff wat een rotsituatie zeg, het is net een goedkope Hollywoodfilm...

"Great..." mompelt hij nog en zucht. Hij heeft het hier wel gezien hoor, het huis is echt niet zijn ding. Het is zo ouderwets. Én behekst , én het zit vol gruwelen die enkel zouden voorkomen in zijn nachtmerries.

Dermot haalt zijn schouders op als er weer een lange stilte valt en glimlacht even naar Liz als ze toch probeert om de sfeer wat op te krikken.Het is wel een fijne meid. Hij geeft haar nog een knipoog en gaat wat dichterbij haar zitten om daarna weer voor zich uit te staren. En besluit dat de woorden van Lily misschien toch stiekem een beetje waar zijn. Ze kunnen er niet uit en er is níets dat ze er aan kunnen doen.

If you can't fix it, you've got to stand it.

Gele powerranger.

Finn kijkt geërgerd voor zich uit, tikt met zijn voet en slaakt dan een geïrriteerde zucht.
Had hij er zo naar uitgekeken om deze rot plek te verlaten, gaat het huis lekker tegenwerken en worden ze lekker nog verdere uren opgeslokt in de ruimte van onheils.
Hij mompelt iets, grommend, en richt zijn blik dan naar Dermot als die weer belachelijke zever uitkraamt.
'Tjees, kan jij nu echt eens niet vijf minuten je stomme bek houden?' sist hij, terwijl hij zijn handen tot vuisten balt.
'Als we een nieuwe Jack, die trouwens veel interessanter is dan jou, willen, geven we jou wel een telefoontje.'
Finn rolt zijn ogen, kijkt Dermot vernietigend aan en laat zich meer in de zetel zakken.
Kom maar op, zak.
PrutSituatiePrut.
Hij kijkt opzij naar Lily, als ze zijn hand neemt, maar verder reageert hij niet.
Finn feels like crap and wants to go away. -.-"

Oooh fantastisch, het is iedereen tegen Dermot, yay... Hij geeft Finn een even vernietigende blik terug en kan zich nog net inhouden om de verboden vinger op te steken. Wie denkt die kerel wel niet dat hij is? Hij gaat er zelfs geen woorden aan vuil maken nu.
Als Roberus ook dan nog eens de leider gaat uithangen en hem de les spelt staat hij recht.

"Right ok. Blijf dan maar hier. Ik ben hier duidelijk niet welkom." zegt hij, duidelijk uit zijn humeur en draait zich om terwijl hij dingen mompelt als: "F*cking losers, ik ben het zo beu..."

Hij is helemaal niet zichzelf, normaal is hij toch de vriendelijke, goedlachse kerel die enkel niet met Finn om kan? Dermot loopt met grote passen naar zijn kamer en gooit de deur met een harde klap dicht. Dan neemt hij zijn koffer die netjes gepakt was en gooit die hard tegen de muur. Stom huis! Hij gaat verslagen op zijn bed zitten. Hij. Wil.Hier.Weg. Hij wordt hier gek.

Toen waren ze twee weken verder. Iedereen stond al klaar met koffers en dus automatisch klaar om naar huis te vetrekken. Maar dat ging niet door, aangezien de poort maar niet wou opengaan. Simpele conclusie, ze zaten opgesloten. Met op het oog geen enkele mogelijkheid op een uitweg.

Martin kijkt uiteindelijk op als hij hoort wat er gezegd word. ''Abott valt niet te overtuigen, Robertus.'' zegt hij. ''We zitten opgesloten en die goeie ouwe butler zal ons niet helpen.'' Nee, dat was duidelijk. Maar de vraag was, konden ze wel geholpen worden?

Lily zucht als Finn nogal kattig op Dermot reageert en verder geen reactie geeft. Ze kijkt naar Dermot dit een paar minuten later de woonkamer verlaat.

Ze kijkt op naar Robertus. 'Abott overtuigen? Like not...' Ze knikt instemmend met Martin. "Abott valt inderdaad niet te overtuigen... Abott is gewoon een zuurpruim die er waarschijnlijk nog plezier in heeft dat we hier opgesloten zitten." Mompelt ze.

Ze staart zwijgend naar de haard als ze uitgesproken is. Ze kijkt dan op naar de rest. "Kunnen we geen ui- laat maar. We hebben geen uil." Vult ze zichzelf algauw aan. Ze wendt haar blik weer af naar de haard.
Lily heeft er geen zin meer in... "We raken hier niet uit tot iemand buiten beseft dat er hier iets niet klopt... Of wil weten waar we gebleven zijn." 'Als er niet naar buiten door is gegeven dat niemand van hen het overleeft heeft ofzo.' Vult een pessimistisch stemmetje in haar hoofd aan.

Ze laat Finns hand los en slaat haar armen om haar benen. Ze voelt zich kleintjes en kwetsbaar momenteel. 'Ik wil weg. Ikwilwegikwilweg. Dit is een grote oplichterij, we gaan allemaal vermoord worden, we komen hier nooit meer levend uit.'' Lily ademt diep in en uit. 'KALMEER!' Schreeuwt ze zich mentaal toe. Met een kleine paniekerige blik kijkt ze voor zich uit.

Dermot zit met de handen in het haar als Faith binnenkomt en hij kijkt pas op als ze zegt dat hij het niet persoonijk moet nemen. Hij staat recht, steekt zijn handen in zijn zakken en haalt zijn schouders op.

"Whatever... Ik trek het me niet aan hoor." zegt hij en probeert een glimlach op zijn gezicht te krijgen, wat niet echt lukt. Hij schopt tegen een schoen die daar op de grond gevlogen is doordat hij zijn koffer tegen de muur gooide en kijkt haar aan bij haar volgende opmerking.

"Right." zegt hij met een lachje en gaat terug op zijn bed zitten.

"Denk je dat we hier voor altijd zitten? Ik bedoel... Dat hou ik écht niet uit;.." vraagt hij aan haar. Hij wilt écht niet nog eens gebeten worden door iets.

"Ik... Ik wil gewoon terug naar huis gaan en mijn gewone leventje weer oppakken... Dit is echt niets voor mij." mompelt hij terwijl hij naar zijn vingers staart.

"Ook al zijn er hier wel leuke mensen." zegt hij met een glimlach maar kijkt haar nog steeds niet aan. Dermot zucht en kijkt haar dan aan.

"Maar toch wil ik hier weg..."

Hij móet zich echt kalmeren want hij voelt gewoon de adrealine door zijn lichaam gieren. Hij voelt de drang om met dingen te gooien om zo hard mogelijk te roepen, maar hij doet het maar niet om Faith niet af te schrikken.