Haunted Mansion - 3 * ONDER CONSTRUCTIE * NIET POSTEN

Dermot schrikt zich verrot als hij gegil hoort en volgt Liz mee naar buiten. Hij voelt hoe de kleur langzaam uit zijn gezicht verdwijnt als hij het lijk ziet, alles wat ze dus gezegd hebben is waar? Oh.My.God Dan stelt Melody voor om op onderzoek uit te gaan.

"Right, en waar wil je beginnen dan? Deze plek is gigantisch en wie weet is die kerel al lang verdwijnseld." zegt hij met een frons op zijn gezicht.

"Als jullie gaan, ga ik mee... Maar volgens mij heeft het toch geen zin meer. Ik bedoel maar, als alles wat jullie gezegd hebben waar is zijn er al veel mensen vermoord of verdwenen... Je gaat toch niet verwachten dat als je even op onderzoek uit gaat dat de dader of daders lekker in een hoekje thee zit te drinken?"

Dermot slaat zijn armen over elkaar, hij is zéker van zijn stuk. Maar als ze toch op onderzoek gaan gaat hij absoluut mee, hij is geen watje.

Blondie.
Ooc: Aangezien Trijn geen zin heeft om vier pg bij te lezen, gaat ze maar lekker iets neerschrijven.

Finn laat zich neerploffen in de zetel, kijkt even zwijgend naar Dermot en reageert verder niet.
Hij zal wel zien hoe die knul in elkaar zit, als het zover is.
Finn zucht stilletjes, laat zich meer onderdoor zakken en laat zijn handen in zijn broekzakken verdwijnen, denkend dat hij straks maar zijn bedje gaat zoeken zodat deze dag voorbij is.
Waar hij héél hard naar verlangt.
Hij glimlacht zwak terug, als Amy de kamer in komt en even terloops naar hem glimlacht.
Wat blijft ze lief. <3
Algauw schieten heel wat persoontjes in actie, Finn heeft geen flauw idee waar het over gaat, dus trekt hij even een raar gezicht, trekt een wenkbrauw op en houdt de mensen even in de gaten tot hij haast alleen zit in de woonkamer.

Liz zucht opgelucht als Maddie aanbiedt om het te doen. Thank god. Niet erg op haar gemak loopt ze met haar mee. Hopelijk ligt er niet nog ergens een onthoofde moordenaar in de bosjes te wachten op nog twee leuke prooien.
Ze kijkt eventjes toe hoe het modderige zand het lijk bedekt, en zucht.
"Het is het geld ook niet waard," geeft ze toe. "Ik bedoel, als we dit uberhaupt al overleven, wat moeten we dan nog met dat geld? Dit blijft toch voor eeuwig in je gedachten rondzwerven..."
En tóch is Liz blij dat ze hiernaartoe is gegaan. Langer thuiszitten niks doen, en zich ergeren aan haar familie... Nee, da's ook niks.

"Laten we maar weer teruggaan," mompelt ze uiteindelijk. Ze klemt haar toverstaf nog steeds stevig in haar hand als ze weer bij de anderen aankomt, en nog net iets hoort over op onderzoek uitgaan.
"Nou... Ik denk dat we maar wel even rond moeten kijken. Ik ben het wel met Mel eens... Nu hebben we een grotere kans dat we hem pakken, voordat wij er ook nog aan gaan." Liz slikt eventjes.
"Ik ga wel mee, maar alleen met een grote groep. Zullen we gaan, dan?"

Tsja, op een gegeven moment word je roekeloos, hè.

Martin kijkt zwijgzaam toe als hij de rest hoort praten. De enige gedachte die in zijn hoofd rondspookte was het feit of naar Haunted Mansion toekomen verkeerd was. Op het moment leek het wel zo. Maar als hij niet naar Haunted Mansion was toegekomen, had hij Mel nooit leren kennen. Maar goed, Martin kan alleen maar knikken als hij ziet dat Liz en Maddie Glenn gaan begraven.

Uiteindelijk hoort hij de anderen praten over afspraken maken en op onderzoek gaan. Dat laatste zou natuurlijk gevaarlijk kunnen worden. ''Ik ga ook mee, als jullie gaan.'' zegt hij dan maar. Want ja, met zijn allen gaan leek Martin ook het beste.

Iedereen is duidelijk overtuigd om mee te gaan. De reden waarom Dermot zo opgefokt is is omdat hij het de hele tijd fout heeft gehad en hij wil zich nu toch wel bewijzen tegenover de rest.

"Alright, ik ga wel mee de achtertuin doen. Wie gaat er mee?" zegt hij zodra Faith is uitgepraat.

Zonder op antwoord te wachten neemt hij zijn wand uit zijn broekzak,draait zich om en stapt de tuin in. Het is toch redelijk donker in de tuin en de wind waait hard in Dermots gezicht.

"Lumos." mompelt hij en de tuin wordt een klein beetje verlicht door zijn wand. Waarom gebeurt zoiets nooit overdag terwijl het zonnetje lekker warm schijnt? Nee, het moet altijd rotweer zijn en nacht... Net een goedkope horrorfilm ofzo.

Dermots adem vormt kleine wolkjes telkens hij uitademt en hij blijft even stil staan. Hij hoort ergens geritsel en het geluid dat iets voortgesleept wordt. Damn, heeft er nu niemand hem gevolgd? Zijn hart klopt ondertussen al in zijn keel. Why the hell is hij toch naar dit huis gekomen?

Blondie.

Finn kijkt even naar het groepje, dat hij vaag in het donker ziet overleggen, en is stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig.
Wat is er godsnaam aan de hand?
Hij wil net overeind krabbelen als Bertje de woonkamer instapt, zich neerploft in de sofa en zwijgend voor zich uitstaart.
'Wat is-'
Finn zwijgt als Amy ook binnen komt, en zich naast hem ploft en zachtjes rilt.
'...Alles wel in orde?' fluistert hij, terecht ongerust, tegen haar met een vragende blik.
Hij slaat zijn ogen dan op, zodat hij Bertje ziet.
'Wat is er aan de hand?'
Het antwoord op die vraag wil hij nu toch wel echt weten.

Blondie.

Hij luistert gespannen, en trekt bleker bij ieder woord dat Bertje zegt.
Finn kan enkel een doodsimpele 'Pardon' tussen zijn lippen persen en kijkt met een krankzinnig gezicht.
'Er is gewoon een nieuwe vermoord? Hoelang was ie hier? Een uurtje ofzo?'
Ok, het was wel Glenn- Finn had geen interesse in die knul- maar toch, hij verwenst niemand dood.
Hij bijt vertwijfeld op zijn lip, slikt, trekt Amy dichter als ze tegen hem aan gaat rillen, om haar zonder woorden te troosten.
'Waarom precies hen? Waarom wij niet? Ik bedoel: We konden allemaal al dood zijn. Waarom worden zij nét gekozen? Er moet toch enige logica inzitten?'
Finn kijkt met een bezorgde blik naar Bertje.
Ook al vindt hij die creep nog steeds eng. >D
'Waarom blijven wij wel in leven, en gaan zij dood? Pure toeval of selectie?'
Dat laatste klinkt zo luguber.

Dermot kijkt geschrokken achterom als er iemand tegen hem opbotst. Gelukkig is het Faith, hij glimlacht flauwtjes.

"Hey."fluistert hij en houdt een vinger bij zijn oor, een teken dat Faith moet luisteren. Het geluid wordt luider en luider, hij kan nu zelfs voetstappen horen. De voetstappen gaan traag en onregelmatig, het zijn twee personen, beesten, whatever...

Dermot voelt zijn hart over de 2000 kloppen als hij de rochelende adem hoort. Hij richt zijn wand in de duisternis waar hij denkt dat er iets is.

"Impedimenta!" roept hij, de spreuk verlicht de tuin even fel en even wenste hij dat hij niet gezien heeft wat zich in de tuin verschuilt. Hij kan zijn ogen niet geloven. Zombies. Verstijfd blijft hij staan terwijl een paar van de onwezens naar Faith en hem komen gestapt. Ze gaan sneller dan Dermot ooit had geloofd dat Zombies kunnen gaan. Puur in paniek vuurt hij nog een spreuk af.

"Parilitis!"

De rode spreuk raakt een van de onwezens recht in de borst maar heeft geen effect. Plots voelt hij hoe zijn enkel worden vastgegrepen en kijkt naar beneden. Een slijmerige grijze hand heeft zijn been stevig vast terwijl de twee anderen nog steeds naar Faith en hem komen gestapt.

Lily kijkt op als Amy begint te gillen dat Glenn vermoord wordt in de tuin. Ze slaat haar ogen op. 'Het is hier ook nooit eens kalm...' Ze slaakt een korte zucht en kijkt hoe iedereen naar buiten rent. Lily blijft echter liever zitten, zij wil liever niet dood.

Ze kijkt naar Finn die ook in de woonkamer blijft zitten. Ze opent haar mond om iets te zeggen tegen hem, nu ze alleen waren, maar voor ze daar de kans toe krijgt, komen Amy en Robertus de woonkamer weer in. Ze zucht als Amy er maar weer eens -volgens Lily dan- profiteert om tegen Finn te gaan kleven. En Finn geeft dan nog eens toe en slaat zijn arm om Amy. Lily trekt even een gezicht.

Ze luistert zwijgend naar Robertus' uitleg. "Great..." Mompelt ze. Dan begint Finn over toeval of selectie. Amy weet op te merken dat zij en Liz nog leven. Lily kijkt schuin naar Amy. 'Zo hard zou ik jou niet missen.' Schiet er dan voor ze het beseft door haar hoofd.
Even trekt ze een gezicht en geeft ze zichzelf een mep. 'Dat was gemeen, Robins.'

Lily zucht en zakt onderuit. Ze staart naar het haardvuur, terwijl ze moet denken aan de rest buiten. Wat als er iets misloopt? Voor deze gedacht haar hoofd verlaten heeft, komt Melody al binnenstormen. Weer zombies?! Robertus schiet overeind en Lily kijkt hem na.

Ze krabbelt uiteindelijk overeind en loopt naar de deur in de gang toe. Ze tuurt in het donker om te kijken of ze de groep kan zien staan.

Zodra de zombie Dermot bespringt (*binnenpretje*) wordt alles zwart voor zijn ogen en valt hij op de grond. Hij wordt pas wakker na een tijdje als de zombies vakkundig zijn teruggedrongen door Robertus en Faith bij hem geknielt zit. Hij gaat snel rechtzitten maar door een stekende pijn in zijn buik gaat hij terug liggen, hij bijt op zijn tanden en knijpt zijn ogen dicht om het niet uit te schreeuwen van de pijn.

"Dit stond niet in het foldertje." mompelt hij met een glimlach, doet zijn ogen dan weer open en kijkt naar Faith.

"Ben je ok? Zijn ze hier nog?" vraagt hij en ziet nog een paar mensen staan. Alles ziet er redelijk veilig uit, vanuit zijn oogpunt dan toch. Regen valt op Dermots gezicht en de pijn in zijn buik is haast niet meer te houden. Hij hoort iemand zeggen dat ze naar binnen moeten gaan. Great idea... Nu alleen nog maar recht geraken.

"Ze komen uit het niets..." mompelt hij nog.

Liz grijpt haar toverstok bibberend vast, en stapt Faith en Dermot achterna. De stok glibbert van het zweet, zo zenuwachtig is ze. En al gauw blijkt dat haar angst inderdaad niet ongegrond was. Daar zijn ze weer, die rottende, slijmerige monsters.
Ze staat verstijfd van angst aan de grond, niet in staat om een stap te verzetten - zelfs niet als Dermot wordt aangevallen. Gelukkig redt Robertus de dag weer, met hetzelfde groenige goedje waarmee zij eerder vandaag zijn leven had gered.

Bezorgd knielt ze bij hen neer, en grinnikt even als ze Dermots droge opmerking hoort.
"Toch nog humor, na wat je is overkomen?" glimlacht ze triest.
"Volgens mij zijn ze er niet meer." Ze kijkt eventjes speurend om zich heen. "Ik zie ze in ieder geval niet," zegt ze een stuk zachter.

Tsja, en nu kunnen ze maar beter naar binnen gaan, voordat de derde Zombie Attack plaatsvindt :').
"We zouden je naar binnen kunnen tillen," suggereert ze voorzichtig. "Met het risico dat je wond nog meer pijn gaat doen..."
Liz zucht vermoeid. Ze is nog steeds krijtwit van de gebeurtenis.