Haunted Mansion - 2 * ONDER CONSTRUCTIE * NIET POSTEN *

Oeh, daar is Mel. Like, yayness voor wat gezelschap. Martin kijkt vreemd naar Robertus. Zijn reactie was een tikkeltje te blij. Zou hij het alweer gedaan hebben? Nee, aangezien hij vastgebonden beneden zat. Dan hoort hij wat Mel aan hem vraagt. ''Jack heeft het lijk weg gehaald.'' zegt hij als antwoord. ''Ook is Clive al begraven.'' vervolgt hij.

En toen kwam Jack binnen, knorde iemand zijn maag en ging Mel wat te eten maken. Zou hij ook naar de keuken gaan? Het gezelschap van Mel is wel aangenaam. Nah, Martin zou hier blijven. ''Waarom heb je het gedaan, Robertus?'' zegt hij na lang stil geweest te zijn.

Spookjager

Robertus staart Melody lichtelijk verbaasd na. Dude, seriously, is ze nou echt eten voor hem aan het halen? >D

"Waarom ik het gedaan heb?"
Hij kijkt op naar Martin.
"Wat gedaan heb?"
Hij bijt eventjes op zijn lip. Chris? Hij zucht.
"Ik heb geen idee," zegt hij dan. "Het is dat... vreemde gevoel dat me ineens overrompelde. Ik neem aan dat het de Imperius is, zoals Faith ook al zei."
Hij betrapt zichzelf erop dat zijn mondhoeken een beetje omkrulden toen hij haar naam zei. Hij schraapt eventjes zijn keel en kijkt met een ladiela-air omhoog.

Melody ♪

Afwezig trekt Melody de koelkast open en trekt het eerste binnen handbereik eruit; kaas. Ze kwakt het op het aanrecht, pakt een bord, het brood, en oh ja, de boter. Ze smeert snel en slordig twee broodjes en gooit het tweede broodje op een ander bord. Ze pakt de borden en loopt terug naar de woonkamer.

Daar gooit ze het bord op Robertus' schoot en gaat weer naast hem zitten, terwijl ze haar eigen broodje naar binnen werkt.

Robertus staart naar het broodje met een eh...-en-nu?-gezicht. Oh nooz. Moet ze hem nu gaan voeren? Oh, gelukkig, daar is Faith al. YayFaith.

YayFaith [/ook redelijk inspiloos]

Al het gedoe rondom Amy/Finn/Lily gaat een beetje langs Faith heen. Ze krijgt zelfs Clive's dood niet mee, en ze staat nog steeds in haar kamer. Haar blik valt eventjes op Lily, maar ze denkt dat het misschien beter is om haar eventjes alleen te laten. Ze loopt zachtjes naar de gang.

"Maddie?"
Ze moest nodig eens met haar zusje praten. Maar waar zou ze uithangen?
"Madison?"
Nou ja, ze zat vast in haar kamer. Ze duwt de deur naar Maddie's kamer open; leeg. Ach, dan zal ze wel in de bieb zitten. Maar misschien was het beter als ze eerst eventjes keek hoe het met Robertus is.

Ze loopt naar beneden, de woonkamer in. Aww, daar zit hij dan, hulpeloos met dat bordje op schoot ^^ Ze loopt naar binnen, glimlacht eventjes flauwtjes naar hem en trekt er dan een andere stoel bij. Ze bedankt Mel eventjes gauw voor het oppassen, beantwoord door een "You're welcome." en richt zich dan weer op Robertus.
"Gaat het nog een beetje?" vraagt ze met een lichte bezorgde ondertoon. Voor hij de kans krijgt te antwoorden, legt ze haar vingers zachtjes en voorzichtig op zijn kaak, terwijl ze hem goed onderzoekt. Ze trekt haar staf en geneest dan zijn kaak volledig, en daarmee ook zijn neus. Robertus kijkt haar met een dankbaar en flauw glimlachje aan. Ze glimlacht terug.
"Hulp nodig?" lacht ze, en ze kijkt naar het brood op zijn schoot.
"Eh, ja, een b-beetje wel..." antwoordt hij ietwat nerveus, en er verschijnt een klein blosje op zijn wangen. Faith pakt het brood en scheurt een stukje af.

Blondie; Not stupid, just blond.

Finn staart even naar de deur die net is dicht geklapt door Amy, en hij onderdrukt een zucht.
Hij laat zijn blik door de kamer gaan, en raapt de laatste dingetjes op om ze daarna weer op zijn nachtkastje te zetten, aangezien ze daar hoorden.
Finn krabbelt recht, loopt naar het raam en kijkt even naar buiten.
Niet dat er iets interessants was te zien, enkel het huisje van Abott, bomen en wolkjes.
Die eerste houdt zich verdacht stil, en dat staat Finn hem niet aan.

Hij mompelt iets en loopt dan de kamer uit, om daarna bij Lily aan te kloppen.
'Lils, ben je er nog?'

Lily kijkt even om als Faith de kamer verlaat, dat was ook de bedoeling niet. Straks denkt Faith dat Lils haar express negeert ofzo, dat is ook niet zo. Lils heeft gewoon niet zoveel behoefte om te praten momenteel. Met het hele Amy/Lily/Finn gedoe, ze heeft ze even genoeg van.

Zwijgend staart ze naar het plafond boven haar en overdenkt de dag. Zoveel dode mensen op één dag, gezellig was natuurlijk anders. Ze zucht diep en sluit haar ogen even.

Dan wordt ze opgeschrikt door geklop op de deur. Ze kalmeert als ze Finns stem herkent. 'Wat komt hij doen?'

'Lils, ben je er nog?'
"Ja, ik ben er nog. Kom maar binnen." Reageert ze en gaat overeind zitten op haar bed. Afwachtend kijkt ze naar de deur.

Weet Robertus nou serieus niet wat Martin bedoeld? Of doet hij alleen maar zo? ''Waarom heb je Chris vermoord?'' zegt hij na het luisteren naar Robertus. Eindelijk, hij snapt wat Martin bedoelde. Dat duurde vrij lang.

''Dat zou best is kunnen.'' Alleen wie heeft de Imperius dan over hem uitgesproken? Iemand in het huis? Uiteindelijk komt Mel weer binnen, gevolgd door Faith. Door wat hij vervolgens ziet vallen zijn ogen bijna uit hun kassen. Ze scheurt zijn brood in stukjes? Dat zou betekenen dat ze hem gaat voeren.

Blondie; Not stupid, just blond.

"Ja, ik ben er nog. Kom maar binnen."
Hij opent de deur, stapt de kamer in, haalt een glimlach boven en sluit de deur dan achter zich.
'Heb net even wezen mijn kamer opruimen,' zegt hij om daarna te vervolgen: ' Aangezien Amy het leuk vond om die te-' Hij zwijgt even, '...Herdecoreren.'
Hij haalt diep adem en kijkt Lily dan aan.
'Het is hier nu zo stil, dat je haast schrik zou krijgen.' Hij grijnst even. ' We zijn de vallende kroonluchters, geesten, en hier en daar doodvallende mensen al gewend, niet?' Hij laat zijn grijns verdwijnen en zucht dan.
'...Wat als...Wij straks ook aan de beurt zijn? Ik bedoel, misschien was die kroonluchter wel een aanval op jou...of mij.'
Hij had deze gedachte net gekregen, en het staat hem niet aan.

Lily glimlacht als ze Finn hoort over zijn kamer. "Ja... Amy leek me al zo... Behulpzaam." Zegt ze met een zwakke grijns.
Ze zet zich in kleermakerszit op haar bed en kijkt Finn even aan.

'Het is hier nu zo stil, dat je haast schrik zou krijgen.' Hij grijnst even. ' We zijn de vallende kroonluchters, geesten, en hier en daar doodvallende mensen al gewend, niet?'
"Ja, gewend wel." Zegt ze en bijt op haar lip. "Maar blijkbaar gebeuren zo'n dingen altijd op de verkeerde moment." 'Zoals wanneer wij eens een momentje voor ons twee hebben.' Denkt ze erachter.

Ze slaat haar armen even over elkaar en kijkt hem zwijgend aan. De volgende zin die hij zegt, jaagt haar schrik aan. Maar dat laat ze niet merken.
'...Wat als...Wij straks ook aan de beurt zijn? Ik bedoel, misschien was die kroonluchter wel een aanval op jou...of mij.'
Ze aarzelt voor een seconde en haalt dan haar realisme weer boven. "Tja, we moeten van iets doodgaan hé, Finn." Ze kijkt hem eventjes aan, wat ze zei was niet wat ze dacht. Ergens in haar achterhoofd speelt wel de gedachte dat ze dood kon gaan, maar dat laat ze niet de overhand nemen. "We zullen meer op onze hoede moeten zijn." Ze kijkt op naar Finn. Ze bijt even op haar lip. Ze had haar muur weer opgetrokken, en dit tegenover Finn.
'Waarom?'
'Omdat hij gaan lopen is achter jullie momentje samen? En riep tegen je dat hij niet meer wilde praten? En dat achter dat je nog zo bezorgd om hem was en hem voor een stuk verzorgt hebt?'
Ja, Lils is ergens een beetje op haar tenen getrapt, maar nu ook weer niet zodanig erg dat ze Finn zou doodzwijgen.

Ze zwijgt en wendt haar blik af.

Blondie; Not stupid, just blond.

"Tja, we moeten van iets doodgaan hé, Finn."
Finn kijkt haar even ontzet aan.
'P-Pardon?' Stamelt hij dan met een opgetrokken wenkbrauw.
Hij gelooft even niet wat hij net uit haar mond hoorde.
"We zullen meer op onze hoede moeten zijn."
Finn zucht even en gaat de kamer rondlopen, omdat hij er genoeg van heeft om stil te staan.
Hij kijkt om als hij meent voetstappen te horen, en ziet nog net een schaduw vanonder de deurgleuf.
'Meer op onze hoede zijn?' Hij kijkt haar aan. ' Hoe kunnen we nu op ons hoede zijn voor dingen die onverwacht komen, en haast niet te geloven zijn?'
Hij kraakt zijn vingers even.
'En wat als er iets gebeurt in onze slaap? Nou? Dan zijn we er ook niet veel mee.'

Just Elizabeth : D

Elizabeth ontwaakt na een vakantie [a] uit haar versteende trance, en merkt dat er nog steeds een lijk in de lucht bungelt. Verdwaasd zwaait ze wat met haar toverstok heen en weer. Het lijk beweegt mee. "Goh..." mompelt ze niet bijster enthousiast.

"Dan ga ik het nu maar eventjes begraven," grimast ze, terwijl ze een rilling onderdrukt. "Euh... eet smakelijk, Robertus," knipoogt ze er nog gauw achteraan, en ze kan een giechel niet onderdrukken.

Dan loopt ze naar buiten, waar nog een vers graf ligt. Right. Met een zucht maakt ze een graf voor deze jongeman - whatshisnameagain? - en laat hem er zacht inzakken. "Rust zacht dan maar," zegt ze. Liz weet niet zo goed hoe ze met dit soort dingen om moet gaan, vanwege haar nogal onbezorgde jeugd xD. Ze plaatst er een steen bij en besluit dat ze later wel zal vragen hoe het desbetreffende lijk heet. Gapend loopt ze weer naar binnen.

"Dus, kan ik nog iemand helpen?"

Lily kijkt op als ze Finn lichtjes ontzet hoort antwoorden op haar opmerking.
'Meer op onze hoede zijn? Hoe kunnen we nu op ons hoede zijn voor dingen die onverwacht komen, en haast niet te geloven zijn? En wat als er iets gebeurt in onze slaap? Nou? Dan zijn we er ook niet veel mee.'

Zwijgend kijkt ze hem voor een paar seconden aan. "Tja, daar heb je ook een punt. En als er iets gebeurt in onze slaap, dan kunnen we er niet veel aan doen hé. We kunnen moeilijk heel de nacht wakker liggen."
Ze kijkt even weg van Finn en krabbbelt ook recht. Ze loopt naar het raam toe en staart even naar buiten.

Ze draait zich om en bijt op haar lip. Dit gesprek gaat niet waarover ze wilde, wat interesseert haar al die doden. De meeste kende ze er toch amper van. Nu ook niet dat ze het niet erg vind, maar toch.

Tijd om haar muurtje eventjes naar beneden te laten.
"Finn... Daarstraks... Voor die kroonluchter... Je weet toch nog wat er gebeurt is hé?" 'Tuurlijk, Robins...' Denkt ze bij zichzelf. "... Ik meende wel wat ik zei... Maar kweet niet in hoeverre jij dit ook meent? Of wat je denkt?" Zegt ze aarzelend. Als Finn er nu niet veel van verstaan had, dan komt dat omdat ze een beetje verward is. En dus ook haar uitleg raarder klinkt dan normaal.

Afwachtend kijkt ze op naar Finn.

Martin kijkt nog steeds toe als Faith werkelijk Robertus gaat voeren. Meent ze dit nou werkelijk? Laat iemand me alsjeblieft komen redden. Wel nu graag. Uiteindelijk hoort hij wat Robertus zegt. ''Faith was bij je, toen de Imperius vloek werd uitgesproken over je?'' vraagt hij dan maar.

Na een tijdje ging Liz eindelijk het lijk van Chris begraven. Dat werd tijd zeg. Ook Amy kwam de woonkamer binnen en Liz ook. Dan hoort hij wat Liz vraagt. ''Ja, je kan ons helpen door ons te redden van deze vertoning.'' mompelt hij zacht.

Spookjager
Ooc: *te lui om banners in volgorde te zetten*

"Nou ja, ik neem aan van wel," antwoordt Robertus langzaam.
"Hij begon zich pas vreemd te gedragen toen we alleen waren," vult Faith aan. Nou ja, dat doet 'ie sowieso wel als ze alleen zijn [a] Melody grinnikt.
"Is dat iets nieuws dan?"
Een klein glimlachje, die na enkele minuutjes verdwijnt.
"Moorden lijkt me toch vrij vreemd gedrag."
"^^ Seriously? Ze zwijgen een poosje.

Uiteindelijk trekt Faith voorzichtig weer haar staf.
"Ik denk dat het nu wel goed is," fluistert ze zachtjes, en met een paar zwaaien van haar staf glijden de touwen zachtjes van Robertus af. Robertus stroopt zijn mouw een klein beetje op en wrijft over de striemen op zijn arm. Faith pakt zijn hand voorzichtig en vraagt hem ten huwelijk- neuh, grapje x'D Faith pakt dus voorzichtig zijn hand en mompelt een paar spreukjes, waardoor de striemen langzaam verdwijnen.
Seriously, get on with it.

"Ik ga heel eventjes kijken waar Madison is," zegt Faith, na een tijdje for no reason naar Robertus gekeken te hebben. Ze staat op en loopt de woonkamer uit.

Ze duwt zachtjes de muziekkamer open; nopes, geen Madison. Ze loopt naar de keuken; nog steeds geen Madison. Ook niet in de eetzaal. Ze loopt naar boven, en kijkt nogmaals in Maddie en Melody's kamer. Daar ook al niet. De bieb? Leeg... Ze loopt de tweede woonkamer in, en ziet daar Amy liggen.
"Oh, hoi," zegt ze zachtjes. Amy zet zich rechtop. "Madison gezien?"
Amy schudt haar hoofd.
"Ok... bedankt."
Ze sluit de deur weer zachtjes. Waar is ze? '.' Nu begint Faith wel degelijk ongerust te worden. Wat als er iets met haar aan de hand was? Nee, ze moest kalm blijven. Ze loopt voorzichtig naar boven, naar de zolder. Ze kijkt vol afschuw naar Kennith's bloed dat nog aan de muur kleeft... maar geen Madison.
"Maddie?"
Faith rent weer naar beneden, en begint alle kamers open te doen. Niet in Robertus' kamer - god, wat zou ze daar nou weer moeten? - en ook niet in Jack's kamer... niet in haar eigen kamer, niet in Faith's kamer en ook niet in Liz' kamer... Waar zit ze? Ze duwt elke mogelijke deur in het huis open, maar kan haar niet vinden.

Verwilderd komt ze op een drafje de woonkamer weer binnen.
"Madison... is weg!"

Melody ♪

Feeder >D

Just Liz

.

Liz giechelt. "Redden van deze vertoning... Het is toch best grappig om te zien," zegt ze met een half lachje. "Ook al is de reden wat minder grappig..." voegt ze er nog gauw aan toe.

Ondertussen vist ze een lolly uit haar broekzak, haalt het papiertje eraf en ze stopt hem net in haar mond als Faith weer binnen komt stormen.
"Eh - bwat? Mwadisjon? Bweer weg?".
Jezus, kon het in dit huis dan nooit eens ophouden met spoken =.="
Err.. nee, Liz, daarom heet het ook Haunted Mansion xD.

"Heb je echt overal goed gekeken?" vraagt ze nog maar tevergeefs, want ze heeft het gevoel dat Faith wel degelijk overal heeft gezocht. "Oh, gedoe."

Blondie; Not stupid, just blond.

"Tja, daar heb je ook een punt. En als er iets gebeurt in onze slaap, dan kunnen we er niet veel aan doen hé. We kunnen moeilijk heel de nacht wakker liggen."
Finn trekt een gezicht als hij haar antwoord moet aanhoren.
Hoor je jezelf wel bezig?
Hij slaat zijn armen over elkaar en gaat verveeld tegen de muur leunen.
Eigenlijk wil hij nu gewoon naar beneden, iets uit de keuken pikken om te eten, weer naar boven en in zijn bedje kruipen om waarschijnlijk het gesnurk van Jack aan te horen. Als die laatste tenminste al in zijn bed zou liggen. Of anders zou hij wel nog eerst een preekje krijgen van Jackiepooh. Soms lijkt die gast wel op een man die al jaren getrouwd is.
"Finn... Daarstraks... Voor die kroonluchter... Je weet toch nog wat er gebeurt is hé?"
Finn kijkt zwak op en knikt enkel in afwachting om de rest van haar zin te krijgen.
"... Ik meende wel wat ik zei... Maar kweet niet in hoeverre jij dit ook meent? Of wat je denkt?"
Finn kijkt haar zwijgend aan en prutst even aan een korstje op zijn arm, die hem net opviel vanuit zijn ooghoek.
Great, in zo'n gesprek heb ik nu echt wel zin.
'Wat moet ik menen?' Begint hij alvast om haar niet te lang te laten wachten, 'Dat ik interesse in je heb?'
Hij kijkt even op naar het plafond, alsof hij half hoopt dat er iets uit de lucht zou vallen om dit gesprek te eindigen.
'Hoeveel keer moeten we nog dit gesprek doen?' Zegt hij dan. ' Ik bedoel, ik heb je toch al duizend maal gezegd dat ik je graag heb. Moet ik het soms op een briefje schrijven en het ondertekenen?'

Nice-guy xD

Jack staat ene beetje om zich heen te Arghgrmblpfuh-en omdat ze hem negeren. Als Robertus gevoerd wordt moet Jack stiekem lachen maar verbergt het door te niezen xD

Als Faith iets zegt waar de naam 'Madison' in voor komt, kijtk hij op. Hij wacht tot Faith terugkomt en die zegt iets over Madison die weg is. Met een oerkreet springt hij naar voren. "Straks is er iets gebeurt! Misschien word ze wel vermoord! Moet ik haar straks begraven net als ik gedana heb met Clive!"

Hij schreeuwt nog een keer en rent dan met zijn armen zwaaiend de kamer uit. "Help mee zoeken!" Schreeuwt hij hysterisch naar de woonkamer-mensjes.

'Wat moet ik menen? Dat ik interesse in je heb?'
'Yes! Beat that, Amy!' Schiet het door haar heen, het haar ontgaan dat Finn ook wel interesse heeft in Amy.

Zijn volgende woorden doen haar echter de blijdschap die ze net nog voelde, verdwijnen.
'Hoeveel keer moeten we nog dit gesprek doen? Ik bedoel, ik heb je toch al duizend maal gezegd dat ik je graag heb. Moet ik het soms op een briefje schrijven en het ondertekenen?'
"Nee, dat hoef je niet." Reageert ze met een licht nijdige ondertoon.

Ze laat zich terug op haar bed zakken en kijkt op naar Finn. Ze slaat haar armen over elkaar, deels als barrière, als teken dat ze haar muurtje weer optrekt. "Laat het maar gewoon zitten. Het hoeft al niet meer, Finn. We zijn beste vrienden, laten we het daar dan maar bij houden."
'Finn is je beste vriend, Lils. Niet meer of minder.' Herhaalt ze in zichzelf en voor zichzelf.

Ze zucht en wendt haar blik af van Finn om hem nu niet te hoeven aan kijken, hij hoeft niet te zien dat ze gekwetst is.

Just Liz

Elizabeth fronst eventjes. "Ik stel voor dat we ons dan maar verdelen," zegt ze. "Faith en Robertus deze verdieping, Martin en ik die hierboven, en Melody en Jack de zolder? Als jullie het daar tenminste mee eens zijn...". Vragend kijkt ze hen aan.

Snel knabbelt ze haar lolly op, gooit het stokje in een dichtbijzijnde prullenbak en wrijft in haar handen. "Laten we maar snel zijn, dan," zegt ze nuchter. "Kom je, Martin? Of wil je liever met iemand anders mee," grijnst ze. "Aan mij heb je waarschijnlijk niet zo heel veel als het op spookachtige situaties aan komt..." Haar stem sterft een beetje weg.

Hij luistert naar wat Robertus zegt en knikt dan. ''Goed, ik geloof jullie.'' Maar Martin bleef het nog steeds vreemd vinden. Dan ziet hij wat Faith aan het doen is. Ze maakt Robertus los. Misschien dat hij inderdaad zichzelf weer is, maar Martin zou hem in de gaten houden. Uiteindelijk hoort hij vaagjes wat Liz zegt. ''Je hoeft ons al niet meer te redden, het is al voorbij.'' geeft hij als reactie.

Dan komt Faith weer terug met de boodschap dat Madison weg is? Ow fijn, de dag word erger en erger. Vervolgens gaat Jack ook nog is hysterisch doen. ''Jack, probeer je rustig te houden.'' zegt Martin dan maar. Na dat ziet hij Mel's blik. Hij schud langzaam zijn hoofd als teken dat hij het niet weet. Vervolgens komt Liz met een plan, een goed plan. ''Laten we dat doen.'' geeft hij als reactie. ''Er is geen tijd te verliezen.'' vervolgt Martin.