Haunted Mansion - 3 * ONDER CONSTRUCTIE * NIET POSTEN

The one thing you have to fear is fear himself.

"Wat moeten we nu aanvangen?"
Finn kijkt haar aan, heeft eerlijk gezegd veel zin om te janken als een klein jongetje, maar herpakt zich vlug.
'Ik weet het niet, Lils.'
"Wat als wij de volgende zijn die moeten sterven?!"
Finn had die zin niet willen uitspreken, ook al had het ook al meermaals in zijn hoofd afgespeeld.
Wat als het inderdaad hun beurt is?
Hij probeert het van zich weg te schudden, haalt een glimlach boven en kijkt haar bemoedigend aan.
'Niet zo denken.'
"We moeten hieruit!"
Hij kijkt zwijgend naar Lily die hysterisch aan de deur trekt, ook al haalt het niets uit.
Ze zouden hier waarlijk sterven.
Finn krabbelt met enige moeite overeind, slikt, haalt diep adem en voelt zich misselijk worden.
Hij klapt even dubbel, grijpt zich vast aan het dichtse voorwerp, in dit geval een stoel en hij snakt naar adem.
Met grote ogen trekt hij plots hysterisch zijn t-shirt uit en ziet iets in zijn buik rondwaren.
'...WA- WAT IS DIT?!' Gilt hij in paniek, proberend de pijn te onderdrukken.
Met angst-oogjes kijkt hij op naar Lily, hoort vaag iemand gillen- Is het zijn naam- en hij brult dan iets.
'IS DAAR IEMAND?!' terwijl hij zijn hand op zijn buik duwt.

Lily kijkt ontzet om als ze Finn hoort. "Finn?!" Ze snakt geschokt naar adem als Finn zijn T-shirt uittrekt en ze daar iets ziet rondwaren. "Omg..." Brengt ze moeizaam uit.
'We gaan hier echt dood, dit is echt het einde.' Schiet het door haar hoofd. 'NIET WAAR!' Probeert ze zichzelf van die gedachte te brengen. Ondertussen gilt Finn achter iemand.

Ze loopt naar Finn toe en legt haar hand op zijn hand. "Volhouden, ventje..." Fluistert ze hem toe. Ongerust kijkt ze naar zijn buik en duwt hem neer op de stoel die hij net vastgegrepen heeft. "Niet panikeren..." Zegt ze, terwijl ze weet dat het zinloos is om dat te zeggen. Ze kijkt op naar Finn en drukt een zoen op zijn lippen. "Het komt in orde."

Ze krabbelt overeind en loopt naar de deur en begint er weer aan te trekken. Vaag hoort ze iemand iets roepen. Zouden ze zo dicht bij de rest zitten? Ze bonkt op de deur. "HEEEELP!" Gilt ze. Ze kijkt dan ongerust om naar Finn. "Gaat het nog?" Vraagt ze en bijt op haar lip.

Liz wiebelt nog wat met haar been, als David aan haar vraagt of het wel goed gaat.
"Oh, ja hoor," glimlacht ze vrolijk. "Het doet geen pijn meer, gelukkig, ik ben weer hélemaal als nieuw." Behalve dan dat ik eruit zie als een verzopen straatkatje dat is aangevallen door een bloeddorstige hond, maar who cares. Ze overweegt eventjes om droge kleren aan te gaan trekken en zich te gaan fatsoeneren, maar besluit al gauw dat dat tóch geen zin heeft als Robertus weer begint met zijn mysterieuze rituelen. Braafjes trekt ze zijn vieze vodden aan, en kijkt geinteresseerd toe hoe hij bezig is.

Ze wiegt heen en weer, hopend dat de tijd zo snel mogelijk voorbij vliegt. Zolang er maar geen spoken of andere schepsels voorbij vliegen, vindt Liz alles best. Iedereen was hier toch bij elkaar... Ze kijkt eventjes om zich heen naar alle anderen. Wacht even. Niet iedereen, Lils en Finn waren er niet =O! Oeioeioei. Als ze maar niet werden ontvoerd door de spookjes....

Gelukkig slaat de klok twee uur, na - wat voor Liz lange tijd lijkt - te hebben gewacht. Ze zucht en leunt achterover, probeert te ontspannen.
"Is het nu echt allemaal voorbij?" vraagt ze timide. Ze laat haar blik even over Dermot glijden. Djeez, zelfs in die vuilniszakken ziet hij er goed uit. Hoe doet 'ie dat toch?

Dermot staat er maar te staan met zijn armen gekruist , gekleed in stukken vod die de hele tijd jeuken aan zijn hals. Hij zegt niets, maar denkt na over de situatie. Dit is echt echt echt echt echt echt niet goed. Hij sluit zijn ogen en valt bijna rechtstaand in slaap, enkel de jeuk in zijn hals en de schrik dat er iets kan gebeuren houden hem wakker. Hij doet zijn ogen open als Liz iets zegt en ziet haar nog niet naar hem kijken. Waarschijnlijk naar de lelijke vodden die hij aanheeft. Of misschien omdat hij zo dámn hot is. Een van die twee, ach... Hij weet niet hoe lang hij het gaat uithouden met Liz. Zijn langste relatie duurde 2 weken, dus... ach, we'll see.

"Robertus, Mogen we deze vod- mooie beschermers nu uitdoen?" vraagt hij aan Robertus, een beetje te beleefd... Maar anders vliegt Bertje weer tegen hem uit :'(

Liz grinnikt eventjes als Dermot op zijn allerbeleefdst vraagt of die gekke kleren uitmogen. Wauw, ze wist niet dat hij dat zo in zich had... Kennelijk dus wel. Misschien heeft ie nog wel meer onvermoede kanten :3, óf kanten die ze wel had vermoed, maar liever niet zou willen leren kennen.
Een beetje ongemakkelijk trekt ze aan haar eigen vodden. Okee, ze zitten niet fijn, en ze jeuken heel erg, maar als ze daarmee haar leven kan hebben, brengt ze er graag nog een nachtje in door. Met een vies gezicht plet ze een spin die over haar broek kruipt. Bah.

"Wel wakker blijven, hè," grinnikt Liz als ze ziet dat Dermot nogal staat te knikkebollen. Een beetje ongemakkelijk legt ze haar hand op de zijne.

Martin volgt alles wat er zich in de woonkamer afspeelt maar half. Teveel vragen spookte er door zijn hoofd. Wat was de Wereldwisseling? Waar diende het voor? Waar was Melody? Er zou toch niks ergs met haar zijn gebeurd?

Uiteindelijk word hij uit zijn gedachten getrokken als hij een oud vod krijgt toegeworpen. Door wie anders dan Robertus. ''Het zal mij verbazen als dit ter verdediging dient.'' mompelt Martin. Vervolgens komt Madison zijn kant om en begint een gesprek met hem. ''Nee, zoals dit had ik het mezelf inderdaad niet voorgesteld.'' geeft hij als antwoord. ''Volgens mij had geen van alle het zo voorgesteld.'' vervolgt Martin.

Dermot kijkt op als Liz zegt dat hij niet moet inslapen en als ze haar hand op de zijne legt. Met slaperige ogen kijkt hij haar aan en schudt glimlachend zijn hoofd.

"Ik sliep niet." zegt hij en geeft een kneepje in haar hand. Dan laat hij haar los en rekt zich uit, waarna hij het vod uittrekt. Robrecht is weggelopen met Faith, dus het zal wel in orde zijn. Als Bertje de groep verlaat, móet het wel veilig zijn.

Dermot kijkt even naar David en schudt zachtjes zijn hoofd, het is wel een beetje zielig. Dat hij zijn crush heeft ingepikt... Ach...
Hij geeuwt luid terwijl hij zich nog een keer uitrekt.

"Wie gaat er mee slapen?" vraagt hij, deze keer zónder dubbele betekenis.

F*cked up.

Finn haalt diep adem, kijkt angstig op naar Lily, wordt daarna op de stoel geduwd en hij jammert lichtjes.
Laat het voorbij gaan, alsjeblief...
Hij sluit zijn ogen met een slik, jammert het uit en opent zijn ogen vlug weer als Lily om hulp gilt.
Alsjebliehief...
Met veel moeite probeert hij zijn ogen open te houden, terwijl zijn gezicht en handen klam begint aan te voelen.
Licht sputterend snakt hij naar adem, voelt zich misselijk worden, ziet zwarte vlekken voor zijn ogen verschijnen en valt slap neer op de grond.
Haast in slow motion ziet hij Lily hysterisch tegen de deur aan meppen, terwijl ze gilt.
Dit is het einde.
Zwart...

Lily kijkt om als ze een doffe plof hoort. "Finn!" Roept ze uit en rent weer naar hem toe. Ze valt op haar knieën naast hem en tikt tegen zijn gezicht. "Finn, wordt wakker. Je mag me niet verlaten!" Zegt ze wanhopig tegen hem.
Haar zicht wordt troebel door de tranen die in haar ogen opwellen. "Je mag me niet in de steek laten, je mag niet..." Zegt ze en fluistert op het einde haast.

Ze neemt zijn hand vast en kijkt ongerust rond. Ze hoort explosies dichter komen en hoort plots Amy's stem. "Amy?!" Brengt ze uit. "Amy, je moet helpen! Er is iets mis met Finn!" Roept ze haast in paniek. Echter, haar panikeren zal Finn niet helpen. En het roepen zorgt bij haar voor enkel nog meer hoofdpijn.

Ze vestigt haar hoop op Amy, tegen haar zin, maar anders kon het niet goed komen.

Liz glimlacht naar Dermot als hij haar een kneepje in haar hand geeft, en haar daarna loslaat. Oh, right, dus die vodden kunnen nu wel uit. Gapend haalt ze de kleren over haar hoofd en kijkt naar haar eigen uitdossing, die besmeurd is met modder en opgedroogd bloed - ieuwww, die kleren kan ze hier dus niet meer aan. Of wie weet, als hier toch nog jaren vastzaten, zou ze misschien wel moeten... Maar zo mag Liz niet denken. Jeetje, stel je voor zeg! :0 Dan werden ze één grote, creepy Haunted Mansion familie! The Addams Family... *grinnikt*

"Ik ga ook maar slapen," zegt ze dan, terwijl ze opstaat en ietwat voorzichtig wat stapjes uitprobeert. Ha, haar been is weer helemaal als nieuw. Mysterieus, eigenlijk... nog een reden voor Liz om een opleiding tot Heler te gaan doen.
"Maar ik ga eerst maar eventjes douchen," voegt ze eraan toe. Bemodderd en smerig in bed liggen is ook niet alles, hè...

Lily kijkt toe hoe Amy het gat groter maakt en erdoor gekropen komt. Ze bijt op haar lip als Amy langs de andere kant van Finn neerploft.
"Wat is er gebeurd?"

Lily kijkt op van Finn naar Amy. "Het enige dat we weten is dat we een mep gekregen hebben en we hier wakker geworden zijn. En plots zat er iets in Finns buik." Eindigt ze aarzelend.

Ze kijkt even naar het gat achter Amy. "... Waar is de rest?" Vraagt ze dan, lichtjes ontzet. 'Maakt zich dan niemand druk om Lily en Finn? Buiten Amy -.-" Maar dat is toch voor Finn en niet voor Lils.'

Focus, Lily! Finn is aan het doodgaan!

Martin grijnst even als Madison moet gapen. Wat vrij logisch is, aangezien het alweer vrij laat is. ''Ik denk dat het tijd is om ons bed om te zoeken.'' zegt hij uiteindelijk. ''Nee, dat had men inderdaad ook niet verwacht.'' vervolgt Martin.

Hij kijkt op als Dermot vraagt wie er ook gaat slapen. Precies wat Martin ook dacht. Vervolgens hoort hij Madison vragen aan hem of Mel al slaapt. ''Ik weet het niet.'' geeft Martin als antwoord. ''Ik kan me uberhaupt niet herinneren dat ik haar vandaag heb gezien.'' komt er achteraan. Ja, Martin maakte zich zorgen. Heel erg veel zelfs.

Lily kijkt even op naar Amy als ze zegt waar de rest is. Ze knikt enkel, de rest had ook andere dingen aan hun hoofd. Ze ziet hoe Amy Finn wil optillen en krabbelt recht.

Ze grijpt Finn mee vast en tilt hem mee op. "Naar waar wil je hem doen? Wil je hem naar de woonkamer brengen of wat?"
Ze kijkt Amy eventjes aan. "Kunnen we niet gewoon Faith gaan halen? Want ik vertrouw niet wat in Finns buik zit..." Zegt ze met enige aarzeling.

Ze probeert ondertussen het steeds erger wordende hoofdpijn te negeren en ook het bonzen word er ook niet minder op.